Yıllar
hızlı akıp gidiyor denizlere ve biz büyüyoruz. Kıymetini bildiğimiz ya da
değerini anlamadığımız zamanlar geri dönmemek üzere gidiyor.
3 yıl önce sorsalardı bana;
- “Blog açmayı düşünür müsün?” diye.
-“Hayır.” derdim.
Şuan bakıyorum da kendime ne
kadar değişmişim. Tek ben değil arkadaşlarım, ailem, tanıdığım herkes değişti.
Eskiden çok masum gelen insanlar gölge oldular benim için ya da bir zamanlar
tabu olan konular artık hayatın inanmadığım gerçekleri oldu. 3 yıl yeri geldi
çok ağladım, boş yere kavga ettim yeri geldi çok hırslandım yeri geldi çok
sevdim hatta nefret ettim sevmekten. Her sevdiğim de her değer verdiğimde
hüzünlenen ben oldum. Nedenini geçmişe bakıp anlamak istesem bir hiçbir boşluk
çıktı karşıma. Mutluluklarıma baktığımda hiç pişman olmamışım yaşadığım
mutluluklardan. Ne bedel ödemiş olsam da onlar benimdi hep benim anılarımda
kalacaktı. Atılan replikler, okunan şiirler ve söylenen şarkılar hiçbir zaman
çıkmayacak kafamdan hep bir yerde olacaklar.
Onlar benim en güzel en saf yıllarım olarak unutulmayacak. Ne kadar kötü
şeyler yaşasam da yeri gelince kavga etsem de hep bir yerde iyi ki yaşamışım
diyeceğim. Çünkü onlar olmasaydı ben şimdi ki ben olmazdım. Hayatım nasıl
olurdu bilmiyorum. Belki başka bir hobi edinirdim ya da düz bir öğrenci olurdum
sadece. Bilmiyorum insan çok şey yaşıyor bazılarını erken unutuyor be! Verdiği
emekleri, dostlukları her neyse…
3 yılım bitti 4.yıldayız. Yeri geldiğinde en
çok güldüğüm yeri geldiğinde en özel yaşanmışlıklarımı anlattığım üç arkadaşım
hala yanımda. Bakıyorum da ne kavga etmişiz değmez şeyler için. Ama bugün bir
şeyi çok iyi anladım biz gerçekten değiştik. Eskiden birbirimizden sakladığımız
sırları kavga etmeyelim diye saklardık. Ama şimdi birbirimizi üzmemek için
saklıyoruz. ..
Biz büyüdük artık bizi hiçbir
şey kıramaz. Kendimizden başkalarının bir önemi olmadığını anladık. Yıllar boyu
salak yerine koyulduğumuzu, biz ağladığımızda güldüklerini gördük. Biz artık
büyüdük kendimizden başka hiç kimse üzemez.
Özgürlük budur! Hayat budur!
KELİMESİNİ
ARAYAN KADIN
“İnsanın vicdanının rahat olabilmesi için bedeninin acı çekmesi
yeterli mi?”
JEAN PAUL SARTRE
