Merhaba

 

Ben geldim…

Uzun zamandır kaçıyordum düşüncelerimi soyut bir şekilde dile getirmekten. Ve dayanamadım..

 

Her şey boktan giderken yazmam gerektiğini hissetim. 2 gündür sex and the city’nin 1. Sezonuna başlamam olabilir miydi neden? Acaba Sarah Jessica Parker’ın etkisinde mi kalmıştım. Ya da bana seni kardeşim gibi görüyorum diyerek benden kaçan sadece kısa ilişkiler yaşamak isteyen onun değimiyle ‘içimden geldiği gibi’ diyerek kolaylığa kaçan bir adi adamın hiçbir şey olmamış gibi, evine kahve içmeye çağırması kendimi kötü hissetmeme yeter mi? Aylar sonra unutmuşken neden geri gelir ki? Neden yaptı diye düşünürken kalbimin acıdığını hissettim… Ona önceden  ‘eskiden(!)’ hissettiğim duyguları bilmesi mi onu bu kadar cesaretlendirmişti? Ne haddineydi benim gibi bir kızı bu şekilde çağırmak? Canım yandı, sanki nefes alamadım boğuldum. Bağırmak istedim hem de delicesine! Biz kadın ırkı hep düşüncelerimizi duygularımızı saklamak zorunda mıydık? Belki ona karşı hislerimi bilmeseydi peşimden koşardı? Hani bizim hiç burnumuza koymadığımız diğer erkekler gibi? Erkekler , onların deyimiyle ‘karşı cinsten’ istediğini alınca vazgeçmezler  onlara yansıttıkları şeffaf duygulardan vazgeçerler. Konumuza dönelim. O neye istinaden böyle bir şey yapmıştı sizce? Pişman mıydı? Yoksa özlemiş miydi? Yoo hayır belki beni deniyordu? Beni hala özlüyordu ve hala adam gibi karşıma çıkamayacağını biliyordu. Evet sorun tam da buydu, aslında korkuyordu; beni ve kendini üzmekten. Belki benden diğerleri gibi kopamayacaktı ve biliyordu kendi de değişmesi gerektiğini biliyordu. Fakat yapamazdı klasik erkek hikayeleri ‘Bir kızı çok sevdim her şeyi verdim, şunlardan vazgeçtim.. bla bla bla’.. Saygı duymuyorum zannetmeyin, sadece bu bir bahane olmamalı biz kadınlar nelerden vazgeçmiyoruz ki? Ben ondan vazgeçtim mesela, canım yandı ve hala acıyor. Ama daha mutlu olmak için önüme bakıyorum ya da bakmaya çalışıyorum.

 Önümde ne var söyleyeyim mi yine bombok bir adam, yine korkak yine uzak…